Mijn naam is Anneke Marie Claus. Ik ben opgegroeid in de Achterhoek en woon intussen alweer meer dan twintig jaar in het mooie Groningen. Na mijn studie Frans verdiende ik mijn brood als schrijver, performer, redacteur en leraar creatief schrijven. Terwijl ik anderen hielp om zich helder en oorspronkelijk uit te drukken, gebruikte ik de taal vooral als een instrument voor zelfonderzoek. Vanaf mijn vijfentwintigste schreef ik gedichten, verhalen en essays om op een intuïtieve manier inzicht te krijgen in mijzelf en de wereld. Zo verschenen er vijf dichtbundels van mijn hand.

Inmiddels zit ik volop in een omscholingstraject tot ecologisch hovenier. Dat lijkt op het eerste gezicht misschien iets heel anders, maar voor mij hebben schrijven en met de natuur werken een belangrijke gemeenschappelijke deler: beide activiteiten gaan over contact maken met je omgeving op een vreedzame, onderzoekende manier, waarbij voelen en goed observeren minstens zo belangrijk zijn als denken.

Van mijn dertigste tot mijn veertigste volgde ik behalve cognitieve gedragstherapie ook diverse trajecten, gericht op het bestrijden het verstoorde lichaamsbeeld dat ik in mijn puberjaren ontwikkeld had. Mijn gewoonte om met een pen in mijn hand te onderzoeken wat er in me omging kwam ook tijdens dit proces goed van pas. Mijn therapeuten leerden me om bij het beschrijven van mijn innerlijke proces minder belang te hechten aan wat zich in mijn hoofd afspeelde en beter te luisteren naar wat ik voelde en nodig had.

Langzaam begon ik te begrijpen dat het analytische vermogen waar leraren me altijd zo om hadden geprezen wel eens niet alleen mijn kracht kon zijn, maar ook mijn achilleshiel. Mijn neiging om alles te willen doorgronden verzandde vaak in eindeloos gepieker en in allerlei sterke oordelen, met name over mijzelf. Ik dacht mezelf niet uit de put, maar juist verder erin.

Een tweede grote ontdekking die ik deed, was dat woorden een belangrijke rol speelden in mijn gevoelens van somberheid en eenzaamheid. Hoe meer ik erop lette, des te sterker raakte ik ervan overtuigd dat veel van mijn angsten en onvervulde verlangens werden veroorzaakt door de taal die ik sprak, zowel in gesprek met anderen als met mijzelf. Die taal was belerend, betuttelend, beschamend, beschuldigend en bestraffend. Hij maakte dat ik me klein en machteloos voelde en verhinderde dat ik anderen met een open vizier tegemoet trad.

Ik begon me te verdiepen in het werk van psychologen, taaldeskundigen en voorvechters van alle mogelijke vormen van emancipatie. Zo ontdekte ik ook het werk van Marshall Rosenberg, de grondlegger van de geweldloze communicatie. Wat hij zei, bevestigde wat ik zelf eigenlijk ook al ontdekt had, maar waar ik nog niet zo goed woorden aan had kunnen geven: dat ik mezelf en anderen geweld aandeed met de strenge taal waarin ik zo gewend was te denken en spreken. En dat die taal indirect bijdroeg aan een wereld waarin geweld niet alleen algemeen geaccepteerd is, maar vaak zelfs wordt gezien als gerechtvaardigd.

Op dat moment ontstond mijn idee om taaltrainingen en lezingen op te zetten waarmee ik mensen kon aanmoedigen om uit de betovering van schaamte, schuld, straf en boete te stappen en meer contact te maken met zichzelf en hun omgeving. Aanvankelijk gaf ik alleen individuele trainingen vanuit het idee dat goede communicatie begint bij een gezonde verbinding met jezelf. Later ben ik mijn missie ruimer gaan opvatten en ook groepstrainingen en lezingen gaan ontwerpen vanuit de geweldloze benadering. In die lezingen en lessenseries staan veiligheid, een onderzoekende houding en een open gesprek voorop.

Ik sluit niet uit dat ik in de toekomst een vorm of vormen zal vinden waarin het ecologisch hovenieren en de geweldloze communicatie samenkomen. Zoals ik al schreef, er zijn belangrijke overeenkomsten, en moderne mensen zoals ik (en ik wil niet voor mijn beurt spreken, maar u misschien ook wel) hebben nog heel wat te leren over een vreedzame, harmonieuze omgang met hun natuurlijke omgeving.

Tot slot: ik ben geen therapeut of goeroe, maar mijn trainingen kunnen een therapeutisch effect hebben, en als dat inderdaad de uitwerking is, vier ik het graag met je mee.